تندروی نه، عقلانیت آری! ایران، قرقیزستان نیست.

چرا صدا و سیما را تسخیر نکردیم؟

چرا مجلس را به اشغال خود در نیاوردیم؟

چرا، چرا و دهها چرای دیگر؟

این پرسشها، نمونه‎ای از دهها پرسشی است که اخیرا در برخی از سایت‎ها و وبلاگ‌های سیاسی اجتماعی بیان می‌گردد.

برای پاسخ دادن به این پرسش، نخست باید فرق جامعه‌ی ایران با قرقیزستان را شناخت.

قرقیزستان تا همین چند سال پیش، بخشی بود از اتحاد شوروی، این کشور یکی از عقب‌مانده‌ترین کشورهائی است که از اتحاد جماهیر شوری استقلال یافته است. و در واقع دارای یک شبه حکومت می‌باشد؛ نظام سیاسی این کشور، اگرچه بسیار ناکارآمد است، اما ایدئولوژیک نیست.

آن چیزی که مردم با آن مخالف هستند، روش مدیریت کشور از سوی رهبرانشان است؛ در این نوع از مخالفت، با رفتن سران، مخالفت نیز آرام می‌گیرد، البته ممکن است چند سال دیگر هم برای رهبران مخالف، همین امر تکرار گردد.

اما در کشور ما:

بدنه‌ی نظام سیاسی ایران بر مبنای ایدئولوژی اکثریت شیعه بر جامعه است؛ اعتقادات دینی ریشه‌ی بسیار قوی در فرهنگ جامعه‌ی ما دارد؛ حکومت همواره می‌تواند با القای اینکه رهبران جنبش مخالف دین، خدا و پیغمبر هستند؛ توده‌ی پائین جامعه(اقتصادی و فرهنگی) که کاملا این نظام را ناکارآمد می‌دانند به سکوت وادار نماید؛ زیرا این قشر از جامعه، خود را بین اعتقادات دینی و ظاهر سیاسی سردرگم می‌بینند و در نتیجه نه با حکومت خواهند بود و نه با مخالفان.

بزرگترین دشمن هر نظام ایدئولوژیک، آگاهی و بیداری مردم از واقعیتهاست، این همان چیزی است که حکومتگران کاملا، آنرا درک می‌کنند و تا آنجائیکه توان دارند، اجازه‌ی رسیدن به مرحله ی آگاهی را به بدنه‌ی جامعه نخواهند داد.

هر دو سوی قضیه(جنبش سبز و حاکمیت)، منتظر ارتکاب کوچکترین اشتباهی از سوی مقابل هستند که این برگ اشتباه را گرفته و با ویرایش، آن را در کفه‌ی تراوزی خویش قرار دهند.

بزرگترین ابزار حکومت، صدا و سیماست، که به هیچ عنوان اجازه‌ی تعرض به آن را نخواهد داد‌ حتی اگر به کشتن هزاران نفر منجر گردد.

بنابراین، هدف جنبش سبز در حال حاضر باید:

1- جذب توده‌ی ناآگاه جامعه باشد؛ توده‌ای که حاکمیت عمدا آنها را از واقعیتها دور نگه داشته است.

2- گرم نگه داشتن مخالفتهای خیابانی.

اما هیچکدام از این اهداف بدست نمی‌آید، مگر اینکه در سخنان رهبران جنبش صراحت و شجاعت را مشاهده نمائیم.