داستان موسی، غرق شدن فرعون و سالم ماندن جسدش (قسمت هفتم)

در قسمت گذشته بیان شد، الله برای اینکه بتواند قوم برگزیده‌ی خویش را از دست فرعون مصر برهاند، مصریان را با عذابهای متعددی مواجه نمود.

ادامه‌ی داستان

     الله(البته در اینجا همان یهوه، خدای یهودیان) هنگامیکه مشاهده نمود، فرعون قوم برگزیده‌اش(بنی اسرائیل) را رها نمی‌کند؛ به موسی الهام نمود که مخفیانه این قوم را از دریا عبور نماید:

      فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ(دخان/23)(الله گفت) بندگانم را شبانه ببر زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد.

     وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (شعراء/52) ما به موسي وحي فرستاديم كه بندگان مرا شبانه از مصر كوچ ده، و آنها شما را تعقيب خواهند كرد.

     وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَّا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَى (طه/77) ما به موسي وحي فرستاديم كه بندگانم را شبانه (از مصر) با خود ببر، و براي آنها راهي خشك در دريا بگشا كه نه از تعقيب (فرعونيان) خواهي ترسيد، و نه از غرق شدن در دريا!

      ملت برگزیده نیز همراه فرستاده‌ی الله (یهوَه) با هماهنگی که از قبل به عمل آوردند؛ شب هنگام و با استفاده از تاریکی، از مصر خارج شدند.

فرعون متوجه قضیه شد:

     فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ (شعراء53) فرعون (از اين ماجرا آگاه شد و) ماموران به شهرها فرستاد تا نيرو جمع كند.

    إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ (شعراء/54)(و گفت) اينها گروهي اندكند.

    وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ (شعرا/55) و اينها ما را به خشم آورده‌اند.

    وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ (شعراء/56) و[لى] ما همگى به حال آماده ‏باش درآمده‌ايم.

و به تعقیب آنان پرداختند.

الله اراده کرده بود که تمام مصریان را از هر جائی که بودند را خارج و به دنبال موسی روانه گرداند:

    فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ(شعراء/57) ولي ما آنها (فرعونيان) را از باغها و چشمه‌‏ها بيرون كرديم.

    وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (شعراء/58) و از گنج‌ها و جايگاه نيكو.

    كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ(شعراء/59) و بدین‌‏سان آنها را به بنی‌اسرائيل به ميراث داديم‏.

   فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ (شعراء/60) پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقيب كردند.

یاران موسی با دیدن فرعونیان، دچار اضطراب شدیدی شدند:

    فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ (شعراء/61) پس هنگامی که دو گروه همديگر را ديدند ياران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهيم شد.

        موسی به آنان گفت که نه، چنین نیست و الله به من الهام نموده است که او ما را راهنمائی خواهد نمود:

    قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ(شعرائ/62) گفت چنين نيست زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد.

      در اینجا نیز الله دچار فراموشی گردیده است؛ زیرا قبلا به موسی گفته بود (راهنمائی) که تو هنگام خروج از مصر به دریا برخورد خواهی نمود، در آن هنگام است که باید عصایت را به دریا بزنی (این ایه در بالا نوشته شده است):

     وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَّا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَى (طه/77) ما به موسي وحي فرستاديم كه بندگانم را شبانه (از مصر) با خود ببر، و براي آنها راهي خشك در دريا بگشا كه نه از تعقيب (فرعونيان) خواهي ترسيد، و نه از غرق شدن در دريا!

      الله (یهوَه) هم به موسی وحی کرد که عصایش را به دریا بزند، موسی نیز چنین کرد؛ در میان دریا راهی گشوده شد، موسی همراه قوم همراهش از دریا خارج شدند:

     فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (شعراء/63) پس به موسى وحى كرديم با عصاى خود بر اين دريا بزن تا از هم شكافت و هر پاره‏اى همچون كوهى سترگ بود.

     وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ (شعراء/64) و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم.

     وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ(شعرائ/64) موسي و تمام كساني را كه با او بودند نجات داديم.

     ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (شعراء/65) سپس ديگران را غرق كرديم.

فرعونیان نیز اقدام به ورود به دریا کردند؛ در این هنگام بود که با خروج تمام قوم برگزیده‌ی الله (یهوَه)، دریا به هم آمد و فرعون همراه مصریان مرگ را به چشم خویش دیدند.

فرعون با مشاهده‌ی این صحنه، اقدام به توبه کردن نمود:

     وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لا إِلِهَ إِلاَّ الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَاْ مِنَ الْمُسْلِمِينَ (یونس/92) و بنی اسرائيل را از دريا گذرانديم پس فرعون و سپاهيانش از روى ستم و تجاوز آنان را دنبال كردند تا وقتى كه در شرف غرق شدن قرار گرفت گفت ايمان آوردم كه هيچ معبودى جز آنكه فرزندان اسرائيل به او گرويده‌اید نيست و من از تسليم ‏شدگانم.

     الله هم در پاسخ به فرعون، بیان می‌نماید که:

      آلآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ ( یونس/91) اكنون در حالى كه پيش از اين نافرمانى می‌کردى و از تباهكاران بودى.

     فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ آيَةً وَإِنَّ كَثِيرًا مِّنَ النَّاسِ عَنْ آيَاتِنَا لَغَافِلُونَ(یونس/92) پس   امروز بدنت را نجات می‌‏دهيم تا عبرتي براي آيندگان باشي، و بسياري از مردم از آيات ما غافلند.

     البته در اینجا معلوم نیست که الله با خودش سخن می‌گوید یا با فرعون!

     آیه‌ی 92 سوره‌ی یونس، قابل بررسی و بحث است:

     می‎دانیم که پادشاعهان مصر باستان، خیلی علاقه‌مند به مومیائی کردن جسد خویش بودند؛ محمد ابن عبدالله (یا نویسنده‌ی تورات) با آگاهی از این امر که جسد پادشاهان مصر تا ان زمان سالم (البته نه کاملا) مانده است؛ خواستند راز این سالم بودن جسد را به نوعی به خدای خویش نسبت دهند.

فرض می‌کنیم یکی از اجسادی که بصورت مومیائی در مصر وجود دارد، همان فرعونی است که در دریای سرخ غرق شد؛ اگر چنین است پس:

      چگونه و توسط چه کسی او مومیائی شد؟

      قرآن خود را بین غرق شدن فرعون (که صد البته معلوم نیست کدامیک از فرعونها مد نظر قرآن است) و سالم بودن جسدش سردرگم حس می‌بیند، لذا چنین القا می‌نماید که الله (یا هر کسی دیگری) جسد او را از دریا گرفت و برای اندرز آیندگان، این جسد را سالم نگه داشت.

      الله نمی‌داند که دلیل سالم بودن جسد فرعون‌های مصر، مومیائی است.

      مگر چنین نبود که الله تمام یاران فرعون را غرق نمود؟:

      فَلَمَّا آسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ (زخرف/55) اما هنگامی كه ما را به خشم آوردند از آنها انتقام گرفتيم و همه را غرق كرديم.

      چه کسی جسد او را از دریا در آورد و آنرا در اهرام قرار داد؟

      این داستان و فرضیه، دقیقا مغالطه‌کاری است از نوع مصادره به مطلوب.

حقیقتی وجود دارد، اسلام کوشش در مصادره‌ی این پدیده دارد و با آن قدرت خدای خویش (الله) را توجیه می‌نماید و این همان مغالطه‌ی مصادره به مطلوب است.

     فَجَعَلْنَاهُمْ سَلَفًا وَمَثَلًا لِلْآخِرِينَ(زخرف/56) و آنها را پيشگامان (در عذاب) و عبرتي براي ديگران قرار داديم.

ادامه دارد............