تناقضات قرآن در داستان موسی ( داستان موسی و دختران شعیب)

    قرآن کریم: ای موسی، کسی که درون درخت و در میان آتش است، منم الله، پروردگار جهانیان!
     آنچه که در زیر می‌خوانید نمونه‌ای هستند از تناقضات قرآن در بیان صفات خدائی که آن را خدای مشترک تمام ادیان و یگانه خدای جهان می‌دانند، چیزی که بسیار بیشتر از سایر آیات قران در اینجا جلب توجه می‌کند، پنهان شدن الله در میان درختی است آتشین در سرزمینی مقدس؛ شخص درون آتش می‌گوید " کسی که درون آتش است مقدس می‌باشد و در ادامه ایات می‌گوید" این منم الله؛.... الله از موسی می‌خواهد که دمپائی‌اش را هم بیرون بیاورد، زیرا او در سرزمین مقدس (اسرائیل) است و همچنین تناقضات قرآن در عشق میان موسی و دختر شعیب. شرح داستان:
     ....موسی پس از فرار از دربار فرعون و ارتکاب قتل، می‌ترسید که مصریان او را دستگیر نمایند، این بود که از مصر به سوی مدین گریخت:
      فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (قصص/21) (موسى) با ترس و نگرانی از آنجا خارج شد، گفت: پروردگارا، مرا از گروه ستمكاران نجات بده.
      وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاء مَدْيَنَ قَالَ عَسَى رَبِّي أَن يَهْدِيَنِي سَوَاء السَّبِيلِ (قصص/22) و چون به سوى مدين رو نهاد گفت: اميد است پروردگارم مرا به راه راست هدايت كند.
      در اینجا تناقضی آشکار در سخنانی که قرآن از قول موسی بیان کرده، وجود دارد؛ آیا موسی که آدم بی‌گناهی را کشته ظالم است یا پدرخوانده‌اش "فرعون" که او را بزرگ نمود؟!
       قرآن مصریان را قومی ستمگر معرفی می‎نماید، قومی که با توجه به آیات قرآن با بنی اسرائیلی‌ها در کنار هم زندگی می‌کردند؛ البته معلوم نیست چرا در این آیات، الله از موسی که مرتکب قتل گردیده، به عنوان ستمگر یاد نمی‌کند؟ ظاهرا جای ظالم و مظلوم را عوض شده است.
      موسی تازه از دربار پدر خوانده‌ی خویش (فرعون) فرار نموده است، او بدون شک پیاده است، زیرا یک شب را در شهر فرعون گذراند، قرآن اشاره‌ای به اسب وی نمی‌نماید، اگر هم سواره بوده، پس این وسیله را از کجا آورده است؟ آیا مرتکب دزدی شده؟
      لذا پذیرش فرض سواره بودن او، با توجه به آیات قرآن، دور از ذهن است؛ در این صورت چگونه بود که لشکریان فرعون نتوانستند او را دستگیر نمایند؟
     او راه مدین را چگونه شناخت؟ اگر الله  او را راهنمائی کرد، پس چرا همان اول خانواده موسی را به مدین نبرد تا این همه مشکل پیش نیاید  و فرعون اکثریت قریب به اتفاق پسران بنی‌اسرائیلی را بکشد !
   موسی  وارد منطقه‌ی مدین گردید و در آنجا مشاهده نمود که گروهی مشغول کشیدن آب از چاه برای سیراب کردن دام‌های خویش هستند؛ دو دخترهم گوشه‌ای نشسته‌اند و همراه بقیه به گوسفندانشان آب نمی‌دهند؛ موسی نزد آنها می‌رود و از آنها می‌پرسد:     چرا شما به گوسفندانتان آب نمی‌دهید؟ و در پاسخ می‌گویند که صبر می‌کنیم تا چوپان‌ها بروند و پدر ما پیرمردی است مسن:
      وَلَمَّا وَرَدَ مَاء مَدْيَنَ وَجَدَ عَلَيْهِ أُمَّةً مِّنَ النَّاسِ يَسْقُونَ وَوَجَدَ مِن دُونِهِمُ امْرَأتَيْنِ تَذُودَانِ قَالَ مَا خَطْبُكُمَا قَالَتَا لَا نَسْقِي حَتَّى يُصْدِرَ الرِّعَاء وَأَبُونَا شَيْخٌ كَبِيرٌ (قصص/23) و هنگامی كه به آب مدين رسيد، گروهی از مردم را در آنجا ديد كه دامهای خود را سيراب می‌كنند، و در كنار آنها دو زن را ديد كه مراقب گوسفندان خويشند، به آنها گفت كار شما چيست ؟ گفتند ما آنها را آب نمی‌دهيم تا چوپانها همگی خارج شوند، و پدر ما پير مرد مسني است.
      این آیه از چند جهت قابل تامل است:

      1- با توجه به احساس آزادی از سوی موسی، پس این منطقه جزء مصر نمی‌باشد، در این صورت موسی با چه زبانی با آن دو دختر هم‌سخن شد؟
      2- چرا این دو دختر از چوپان‌ها احساس شرم می‌کردند ولی با موسی که تازه جوانی رشید و کاملا هم غریب بود، هم صحبت شدند؟
      3- ارتباط این جمله‌ی آنها هنگامی که گفتند: "ما حیوانات خویش را پس از رفتن چوپانها آب می‌دهیم"، با جمله‌ی "پدر ما پیرمردی است مسن"، چیست؟
 موسی به گوسفندان آنها آب داد و دوباره سر جایش برگشت:
      فَسَقَى لَهُمَا ثُمَّ تَوَلَّى إِلَى الظِّلِّ فَقَالَ رَبِّ إِنِّي لِمَا أَنزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ (قصص/24) پس براى (گوسفندان) آن دو آب داد آنگاه به سوى سايه برگشت و گفت پروردگارا من به هر خيرى كه سويم بفرستى سخت نيازمندم.
      منظور موسی از اینکه گفت: "من به فرستاده شدن خیر از سوی تو ای الله نیازمندم" چیست؟ آیا قرآن این جمله را برای منظوری خاص بیان می‌نماید؟ از همه مهمتر اینکه موسی الله را از کجا می‌شناخت؟ در درگاه فرعون آموزش الله شناسی  دیده و الله در مغزش القا کرده بود؟ اگر حالت دوم مد نظر است، چرا الله در مغز سایر انسانها چنین نمی‌کند تا همگی الله پرست شوند؟
       آن دو زن داستان خویش و اینکه موسی به گوسفندان آنها آب داده را به پدرشان تعریف نمودند و پدر آنها نیزموسی را دعوت نمود:
      فَجَاءتْهُ إِحْدَاهُمَا تَمْشِي عَلَى اسْتِحْيَاء قَالَتْ إِنَّ أَبِي يَدْعُوكَ لِيَجْزِيَكَ أَجْرَ مَا سَقَيْتَ لَنَا فَلَمَّا جَاءهُ وَقَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ قَالَ لَا تَخَفْ نَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (قصص/25) پس يكى از آن دو زن در حالى كه با شرم گام بر  می‌‏داشت نزد وى آمد گفت "پدرم تو را می‌طلبد تا تو را به پاداش آب‏ دادن براى ما مزد دهد و چون نزد او آمد و سرگذشت را بر او حكايت كرد گفت مترس كه از گروه ستمگران نجات يافتى.
      موسی زیر سایه‌ی درخت تنها نشسته بود که یکی از این دو دختر با حالت شرم نزد موسی می‌آید تا پیام پدرش که مزد دادن او بخاطر آب دادن به گوسفندان است را به او بدهد؛ همانگونه که بعدا خواهی دانست این پیرمرد شعیب پیامبر می‌باشد؛ اما:
      چرا او دخترش را به تنهائی نزد مردی جوان و نامحرم می‌فرستد؟
      بر طبق احادیثی که آخوندها از پیامبر اسلام نقد می‌کنند، نشستن مردی با زن تنها گناه است، اما پیامبر الله دخترش را در صحرا، نزد مردی تازه جوان مجرد می‌فرستد! موسی در زیر سایه منتظر چیست؟:
      قَالَتْ إِحْدَاهُمَا يَا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ (قصص/26) يكى از آن دو گفت؛ اى پدر! او را استخدام كن چرا كه بهترين كسى است كه استخدام می‌كنى هم نيرومند در خور اعتماد است.
      چند پرسش و تناقض:
      این دختر از کجا دانست که او در خور اعتماد است؟ آیا پدرش به تنهائی یکی از آن دو را نزد او موسی می‌فرستد تا موسی را از نظر عفت آزمایش نماید؟ آیا فرستادن دختری تنها، نزد مردی جوان قاتل، قوی و ناشناس، برای آزمایش پاکدامنی مرد مورد نظر، کاری است عقلانی؟ این است درسی که باید از قرآن گرفت!؟
     اسلام گفتگوی پسر و دختر جوان را در تنهائی حرام می‌داند، اما  پیامبر الله دخترش را با مردی جوان تنها می‌گذارد!
     موسی چگونه راه خانه‌ی پیرمرد را پیدا نمود؟ تنها گزینه، رفتن به همراه دختر جوان می‌باشد.
      پیرمرد (شعیب) در این مدت دو دخترش را به تنهائی به صحرا می‌فرستاد، چرا در این مدت به فکر استخدام چوپانی نبود؟
       شعیب نیز منظور دخترش را می‌داند و به موسی پیشنهاد ازدواج با او را می‌دهد به این شرط که هشت سال برای او چوپانی نماید، اگر ده سال چوپانی نماید بهتر است:
      قَالَ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُنكِحَكَ إِحْدَى ابْنَتَيَّ هَاتَيْنِ عَلَى أَن تَأْجُرَنِي ثَمَانِيَ حِجَجٍ فَإِنْ أَتْمَمْتَ عَشْرًا فَمِنْ عِندِكَ وَمَا أُرِيدُ أَنْ أَشُقَّ عَلَيْكَ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (قصص/27) [شعيب] گفت من می‌خواهم يكى از اين دو دختر خود را [كه مشاهده مى‏كنى] به نكاح تو در آورم به اين [شرط] كه هشت ‏سال براى من كار كنى و اگر ده سال را تمام گردانى اختيار با تو است و نمی‌خواهم بر تو سخت گيرم و مرا ان شاء الله از درستكاران خواهى يافت.
      عجب شرطی این پیامبر الله برای ازدواج با دخترش می‌گذارد! ضمنا الله دچار فراموشی شده است، ابتدا از آن دو به عنوان دو زن (امْرَأتَيْنِ) یاد می‌نماید، اما بعدا از آنها با عنوان(ابْنَتَيَّ) دو دختر یاد می‌نماید!
       موسی هم این شرط عجیب را می‌پذیرد:
      قَالَ ذَلِكَ بَيْنِي وَبَيْنَكَ أَيَّمَا الْأَجَلَيْنِ قَضَيْتُ فَلَا عُدْوَانَ عَلَيَّ وَاللَّهُ عَلَى مَا نَقُولُ وَكِيلٌ (قصص/28) [موسى] گفت اين [قرار داد] ميان من و تو باشد كه هر يك از دو مدت را به انجام رسانيدم بر من تعدى نباشد و الله بر آنچه می‌گوييم وكيل است.
      موسی در این مدت کجا می‌خوابید؟ در خانه‌ی پیرمرد به جز خودش، فقط دو دختر جوان وجود داشتند؛ آیا پیرمرد از زنده بودن خویش پس از ده سال اطمینان داشت؟ آیا چنین قرار دادی عقلانی بود؟ دختر دیگرش کجا بود؟
       موسی مدت ده سال برای شعیب چوپانی نمود تا مهریه‌ی دختر را بدهد (البته معلوم نیست که این مهریه است یا شیربها).
     او قصد رفتن نزد خانواده‌اش در مصر را نمود و به همراه همسرش روانه‌ی مصر گردید، هنگامی که در شب او و همسرش همراه گوسفندان مشغول حرکت بودند، موسی در راه، آتشی را مشاهده نمود و به زنش گفت: مکث کنید! من آتشی را از جانب کوه طور مشاهده می‌نمایم، می‌روم تا از آن خبری کسب نمایم و آتشی را می‌آورم تا گرم شوید:

      فَلَمَّا قَضَى مُوسَىالْأَجَلَ وَسَارَ بِأَهْلِهِ آنَسَ مِن جَانِبِ الطُّورِ نَارًا قَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَّعَلِّي آتِيكُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ (قصص/28) هنگامي كه موسي مدت خود را به پايان رسانيد و همراه خانواده‌اش حركت كرد از جانب طور آتشی ديد! به خانواده‌اش گفت: درنگ كنيد من آتشی ديدم، می‌روم شايد خبری برای شما بياورم، يا شعله‌‌ای از آتش، تا با آن گرم شويد.
      إِذْ قَالَ مُوسَى لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُم بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَّعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ (نمل/7) هنگامى را كه موسى به خانواده خود گفت من آتشى دیدم به زودى براى شما خبرى از آن خواهم آورد يا پاره شعله آتشى براى شما می‌آورم باشد كه خود را گرم كنيد.
      در این دو آیه موسی می‌گوید من می‌روم که آتشی بیاورم تا شما خود را گرم نمائید. اما:
      إِذْ رَأَى نَارًا فَقَالَ لِأَهْلِهِ امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَّعَلِّي آتِيكُم مِّنْهَا بِقَبَسٍ أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدًى (طه/10) هنگامي كه آتشي مشاهده كرد و به خانواده خود گفت اندكي مكث كنيد كه من آتشي ديدم شايد پاره ای از آن را براي شما بياورم، يا به وسيله اين آتش راه را پيدا كنم.
      در این آیه موسی می‌گوید که من آتش را برای استفاده ار روشنائی آن می‌آورم؛ (به نظر من دو آیه ی نخست در زمستان بیان شده اند و آیه‌ی پائینی در تابستان)
     نکته‌ی بعدی این است که موسی به همراه زنش مشغول مسافرت به سوی مصر است، چرا موسی بیان می‌نماید که من آتش را برای گرم کردن شما می‌آورم (صیغه‌ی جمع استفاده می‌نماید)؟ اگر گفته شود که زن موسی(برخی‌ها می‌گویند) در این هنگام مشغول زایمان بود و منظور زن و فرزندش می‌باشند، پس چرا موسی می‌گوید که "امکثوا"؟ آیا خطاب قرار دادن نوزاد منطقی است؟ در زبان عربی برای دو شخص، از صیغه‌ی مثنی استفاده می‌گردد. تنها گزینه‌ی باقی مانده، گوسفندان می‌باشد که باز خطاب قرار دادن آنها، کاملا غیر عقلانی است.
      موسی هم به سوی آتش می‌رود، در آنجا از درون درختی که سمت راست دره، در جایگاه مبارکی قرار داشت، صدائی می‌شنود و این صدا خود را الله معرفی نمود:
      فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي مِن شَاطِئِ الْوَادِي الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَن يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (قصص/30) پس هنگامی که به آن رسيد از جانب راست دره در آن جايگاه مبارك از آن درخت ندا آمد كه اى موسى! همانا من الله پروردگار جهانيان هستم.
      فَلَمَّا جَاءهَا نُودِيَ أَن بُورِكَ مَن فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (نمل/8) هنگامي که نزد آتش آمد، ندايي برخاست که مبارک باد آن کس که در آتش است و کسي که در اطراف آن است و منزه است الله که پروردگار جهانيان است!
      فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِي يَا مُوسَى (طه/11) پس هنگامی که بدان رسيد ندا داده شد كه اى موسى.
      در اینجا آیات قرآن چیزهائی مختلف از قول الله بیان می‌نمایند:
      الله خودش را در درون درختی قرار می‌دهد و به موسی می‌گوید من و تو، هر دو موجودات مبارکی هستیم.
     الله دوباره به موسی می‌گوید: ای موسی، دمپائی‌ات را بیرون بیار، زیرا که تو در دره‌ی مبارک طوی هستی:
      إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (طه/12) اين منم پروردگار تو، دمپائی ات را بيرون آور كه تو در دره ی مقدس طوى هستى.
      وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِمَا يُوحَى (طه/13) و من تو را برگزيده‏ام پس بدان چه وحى می‌شود گوش فرا ده.
      إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي (طه/14) همانا من الله هستم، غیر از من خدائی نيست؛ پس مرا پرستش كن و به ياد من نماز برپا دار
      يَا مُوسَى إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (نمل/9) اى موسى همانا او، منم الله عزيز حكيم.
      معلوم نیست، الله خود را چگونه معرفی نموده است!
      در این روایت از داستان موسی، آنجائیکه به سرزمین مقدس اشاره می‌نماید، به نظر می‌رسد که کاملا قرآن تحت تاثیر یهودیان مکه و شاید هم ورقه بن نوفل این داستان را بیان می‌نماید.
      الله به موسی می‌گوید: عصایت را رها کن، در این هنگام عصا به ماری تبدیل می‌گردد:
      وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَى (طه/17) و اى موسى در دست راست تو چيست؟
      قَالَ هِيَ عَصَايَ أَتَوَكَّأُ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَى غَنَمِي وَلِيَ فِيهَا مَآرِبُ أُخْرَى (طه/18) گفت اين عصاى من است، بر آن تكيه می‌‏دهم و با آن براى گوسفندانم برگ مى تكانم و كارهاى ديگرى هم براى من از آن بر می‌آیم.
      قَالَ أَلْقِهَا يَا مُوسَى (طه/19) گفت: اى موسى آن را بينداز.
      فَأَلْقَاهَا فَإِذَا هِيَ حَيَّةٌ تَسْعَى (طه/20) پس آن را انداخت و ناگاه مارى شد كه به سرعت می‌خزید.
      قَالَ خُذْهَا وَلَا تَخَفْ سَنُعِيدُهَا سِيرَتَهَا الْأُولَى (طه/21) فرمود آن را بگير و مترس به زودى آن را به حال نخستينش بازخواهيم گردانيد.
      وَأَنْ أَلْقِ عَصَاكَ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّى مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ يَا مُوسَى أَقْبِلْ وَلَا تَخَفْ إِنَّكَ مِنَ الْآمِنِينَ (قصص/31) و عصاى خود را بيفكن پس هنگامی که ديد آن مانند جنها می لرزد، (موسی) پشت كرد و برنگشت؛ اى موسى! پيش آى و مترس كه تو در امانى.
      در آیه‌ی (قصص/31) قرآن بیان می‌کند: ما به موسی گفتیم که نترس تو در امانی؛ اما در آیه‌ی پائین الله به موسی می‌گوید که پیامبران نزد ما نمی‌ترسند:
      وَأَلْقِ عَصَاكَ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّى مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ يَا مُوسَى لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ (نمل/10) و عصايت را بيفکن! - هنگامي که به آن نگاه کرد، ديد همچون جنها می لرزد (و) به هر سو می‌دود (موسی) به عقب برگشت، و حتي پشتِ سر خود را نگاه نکرد- اي موسي! نترس، که پیامبران در نزد من نمی‌ترسند.
      الله خطاب به خوانندگان کتابش می‌گوید: عصای موسی مانند جن‌ها می لرزید. مگر جن‌ها می‌لرزند؟ کسی جن را ندیده تا بداند که شکل لرزش عصای موسی چگونه بود.
       موسی از دیدن مار ترسید و الله به او می‌گوید که دستت را در داخل پیراهنت و بر روی سینه‌ات قرار بده تا ترست بریزد:
      اسْلُكْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاء مِنْ غَيْرِ سُوءٍ وَاضْمُمْ إِلَيْكَ جَنَاحَكَ مِنَ الرَّهْبِ فَذَانِكَ بُرْهَانَانِ مِن رَّبِّكَ إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (قصص/32) دست‏ خود را به گريبانت ببر تا سفيد بی‌آزار بيرون بيايد و از اين هراس بازويت را به خويشتن بچسبان اين دو، دو برهان از جانب پروردگار تو است به سوى فرعون و سران او زيرا آنان همواره قومى نافرمانند.
      وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاء مِنْ غَيْرِ سُوءٍ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (نمل/12) و دستت را در گريبانت داخل کن؛ هنگامي که خارج مي شود، سفيد و درخشنده است بی آنکه عيبی در آن باشد؛ اين در زمره معجزات نُه گانه‌هائی است که تو با آنها به سوی فرعون و قومش فرستاده مي شوی؛ آنان قومی فاسق و طغيانگرند!

ادامه دارد..................