تناقض در قرآن ( بخش سوم )

تناقضی از نوع دیگر؛
بیشتر جملات این کتاب مخاطب مردم هستند که با توجه به ادعای الهی بودن این کتاب کاملا طبیعی است. برخی از نوشته‌ها مخاطب الله است، این آیات با سایر آیات قرآن در تناقضی اساسی است، در این قسمت به این نوع تناقض می‌پردازم.

یکی از تناقضات قرآن، تناقض گوئی پس از قل(بگو) می‌باشد.
    الله به بندگانش دعاهائی را آموزش می‌دهد، لذا جمله‌ی پس از قل (بگو) جمله‌ای‌ است منادی؛ پس اگر قل را از جمله حذف نمائیم، خللی در روند جمله ایجاد نخواهد شد.
    این قاعده در زبان فارسی نیزوجود دارد، بدان معنا که اگر به کسی توصیه می‌کنید که نقل قولی از شما داشته باشد و جمله را با بگو آغاز می‌نمائید، گوینده لازم نیست که خودش نیز "بگو" که شما برای تاکید بر بیان جمله بعدی را می‌گوئید بیان نماید؛ مثلا
اگر شما  کسی  را سوگند دهید، به او می‌گوئید که "بگو من به خدا سوگند یاد می‌نمایم. لازم نیست که مخاطب شما در سوگندش کلمه‌ی بگو را نیز بازگو نماید و جمله‌ی او، "من به خدا سوگند یاد می‌نمایم" می‌باشد.
همین حالات را در قرآن مشاهده می‌نمائیم  مخاطب نیز خودش کلمه‌ی قل را تکرار می‌نماید که از لحاظ مفهومی اشکال دارد.
     اما این اشکال را نادیده می‌گیریم و فرض را بر صحت چنین بیانی می‌نمائیم، اما آنچه که مسلم است، این است که اگر "قل" را خذف نمائیم، مفهوم جمله عوض نخواهد شد، این قاعده در چهار سوره‌ی پایانی قرآن وجود دارد که همگی دارای چنین ساختاری هستند؛
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (ناس/1) بگو پناه می‌برم به پروردگار مردم
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (فلق/1) بگو پناه می‌برم  به پروردگار سپيده صبح
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ (توحید/1) بگو اوست ‏خداى يگانهقُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ (کافرون/1) بگو ای كافران!
اگر هم قل را حذف نمائیم باز مفهوم جمله عوض نمیشود؛
أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (ناس/1) پناه می‌برم به پروردگار مردم
أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (فلق/1) پناه می‌برم به پروردگار سپيده صبح
هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ (توحید/1) اوست‏ خداى يگانه
يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ (کافرون/1) اي كافران

اما در این میان یک استثنا وجود دارد:
    قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (زمر/53) بگو ای بندگان من، کسانی که كه بر خود اسراف (زیادروی در شرک) كرده‏‌ايد! از رحمت الله نوميد نشويد كه الله همه‌ی گناهان را می‌‏آمرزد او آمرزنده‌ی مهربان است.اگر این آیه را با دقت بخوانیم متوجه خواهیم شد که بندگان مورد نظر، می‌تواننند بندگان گوینده باشند.
اکنون اگر قل را برداریم، مفهوم جمله کاملا عوض می‌گردد و شکی که در نوشته‌ی بالا وجود داشت به یقین تبدیل می‌شود و مخاطب گوینده، بندگان او هستند نه بندگان الله:
    يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (زمر/53) اي بندگان من! کسانیکه كه بر خود اسراف (زیادروی در شرک) كرده‏ايد! از رحمت الله نوميد نشويد كه الله همه ی گناهان را مي‏آمرزد. او آمرزنده ی مهربان است
اما قرآن این روند را در آیه ای دیگر اصلاح می‌نماید:
   قُل لِّعِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُواْ يُقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَيُنفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلانِيَةً مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لاَّ بَيْعٌ فِيهِ وَلاَ خِلاَلٌ (ابراهیم/31) بگو به بندگان من، کسانی که ايمان آورده‌اند، نماز را بر پا دارند و از آنچه به آنها روزی داده‌‏ايم پنهان و آشكار انفاق كنند پيش از آنكه روزی فرا رسد كه نه در آن خريد و فروش است و نه دوستي.

این دو آیه با هم در تضادی آشکارند.

    اگر گفته شود که سوره‌های آخر قرآن دعاء و یا جملاتی است که الله به محمد یاد داده تا به مردم یاد دهد، بدین خاطر است که با قل آغاز شده است؛ پس چرا سوره ی حمد که دقیقا دعاست، با قل آغاز نشده است؟