برای رسیدن به دمکراسی در کشورمان راهی جز شکستن مقدس‌خوانده‌های دینی وجود ندارد.

دشمنت بالای قلعه‌ای تفنگ به دست مشغول نابودی توست، این قلعه را قلعه‌ی مقدس می‌نامند؛ قلعه‌ای که تنها مقدس‌مأبانی خاص  در آن سنگر گرفته‌اند، آیا برای تو که به جان خود، خانواده، دوستانت و همفکرانت بها می‌دهی، راهی جز نابودی آن وجود دارد؟

حکومتی در رأس کشورمان قرار دارد که با نام اسلام بدترین جنایتها را انجام می‌دهد، تمامی این جنایات برگرفته از دین اسلام است، از ستم به زنان گرفته تا کشتن تمامی مخالفان عقیدتی.....

     عده‌ای مدعی هستند که باید رفتار رژیم را از اسلام جدا دانست، بسیار خوب من هم جدا می‌دانم؛ اما آیا برای کسی که اندکی دلش برای ایران و ایرانی می‌سوزد راهی جز تخریب عقیده‌ای که حاکمیت آن را بخشی از وجود خود می‌داند، وجود دارد؟

     مگر می‌شود  هم به عقیده‌ای که حاکمیت مروج آن است احترام گذاشت و از نقد آن از زاویه‌ای غیر از زاویه‌ی دید حاکمیت خودداری نمود و همزمان خواهان حکومت مردم‌سالارانه برای کشورمان بود؟

کجای اسلام با دمکراسی سازگار است؟
دینی که اگر کوچکترین انتقاد جدی از آن داشته باشی باید از جانت بگذری، آیا سزاوار احترام است؟ من هرگز به چنین دینی احترام نخواهم گذاشت و با تمام وجودم با آن مبارزه خواهم کرد، گرچه به آن توهین نیز نخواهم کرد.