علت کینه‌ی مسلمانان نسبت به ایرانیان چه بود، بررسی ادعای پیشگوئی قرآن از شکست ایرانیان.؟

روش نقد من خلاصه نویسی است.

      ایران و روم دو ابرقدرت منطقه‎ای بودند که مدت‌ زیادی بود با هم در نبرد بودند؛ مسلمانان خود را به رومیان نزدیکتر می‌دانستند؛ زیرا آنان را اهل کتاب می‌پنداشتند و ایرانیان را به قول خودشان مجوس، این درحالی بود که غیر مسلمانان منطقه‌ی مکه و اطراف آن به همین دلایل، خود را به ایرانیان نزدیکتر می‌دانستند(دشمن دوست دشمن، دوست است).

      البته جالب اینکه اسلام معتقد است انجیل نیز تحریف شده است(این موضوع نشانه‌ی عدم آگاهی محمد از انجیل است زیرا مسیحیان ادعا ندارند که کتابی به نام انجیل نوشته‌ی خداست، آنان نقل قولهای مختلف از احوال مسیح را در کتابهای مختلفی گرد هم آورده‌اند) اعتقاد به تحریف شدن انجیل، اعتقاد به نبود مسیحیت واقعی است، اما معلوم نیست که چرا مسلمانان تا این اندازه خود را به رومیان نزدیک می‌دانستند.

      به نظر من این نزدیکی به دلیل دشمنی و کینه توزی آنان از ایرانیان است، ایرانیانی که معلوم نیست چه هیزم تری به اعراب فروخته بودند؟ یکی از این هیزم‌ها احتمالا وجود سلمان بوده؛ سلمانی که به دلیل اعتقاد خاص دینی‌اش، نخست به روم و سپس به اعراب مسلمان پناهنده و مسلمان شد.

      ایران و روم همواره با هم درگیری داشتند؛ گاهی ایرانیان و زمانی هم رومیان پیروز این جنگها می‌شدند؛ در یکی از این نبردها، ایرانیان بر رومیان پیروز شدند؛ غیر مسلمانان با شنیدن این خبر شادمان گشتند، این شادمانی همراه با ناراحتی، اندوهگین شدن و یأس مسلمانان بود؛ این اندوه و خشم در محمد ابن عبدالله هم کاملا هویدا بود؛ این بود که به مسلمانان گفت: رومیان در عرض چند سال پیروز خواهند شد؛ او مدت این چند سال را مشخص نکرد و نگفت که در نبرد بعدی این پیروز حاصل خواهد شد، جالب‌تر این است که او حتی مکان این پیروزی را نیز مشخص نکرد و تنها به گفتن اینکه در طی چند سال پیروز خواهند شد، بسنده نمود.
   قرآن در آیه‌ای که بیان خواهد شد، گفته "روم در نزدیکترین سرزمین شکست خورد"، تقربیا تمامی مفسران بزرگ و به نام اسلام "ادنی الارض" را سرزمین نزدیک به مکه که شام باشد معنی کرده‌اند، این موضوع مهم نیست که ادنی الارض کجاست؛ اما رندی مسلمین را ببینید که در همین موضوع دو دروغ به کار برده اند، یکی اینکه برخلاف معنی قرآن که گفته روم در نزدیکترین سرزمین شکست خورد را برعکس معنی کرده و به "در نزدیکترین سرزمین پیروز خواهد شد" معنی کرده اند؛ مثلا طبری در تفسیر همین ایه می‌گوید "الم غلبت الروم فی ادنی ارض و هو ارض شام؛ یعنی روم در نزدیکترین سرزمین که سرزمین شام باشد شکست خورد؛  دوم اینکه آن را به بحر المیت ربط می‌دهند .
    از آنجائیکه الله خود را پشت سر و کمک کننده‌ی رومیان می‌دانست، پس باید این پیروزی قاطع و همراه با شکست کامل ایرانیان باشد که چنین شکستی در تاریخ و در زمان ادعای محمد مبنی بر فرستاده شدن(رسول) از سوی الله، برای ایرانیان ثبت نشده است؛ زیرا اگر چنین شکستی قاطع ثبت شده بود نبرد قادسیه و سایر جنگهای سخت اعراب مسلمان با ایرانیان معنا نداشت.

      این پیش بینی از جهتی دیگر نیز قابل بررسی است و آن هم رندبازی پیش بینی کننده است؛ قرآن بیان می‌نماید که ایرانیان با نصرت الله از رومیان در مدت چند سال شکست خواهند خورد؛ این در حالی است که مدت را مشخص ننموده است.

      فرض می‌کنیم که چنین شکستی صورت گرفته است، آیا برای دو ابرقدرتی که دائما در طول تاریخ با هم در نبرد بوده‌اند و بطود متناوب بر هم پیروز می‌شدند، چنین پیش‌بینی کاری است اعجاب انگیز؟ این پیش بینی مانند این است که اگر رقیب "الف" از "ب" شکست خورد و این دو دارای طرفدارانی باشند؛ به طرفداران "الف" بیان نمائیم که شما ناراحت نباشید، زیرا پس از چند سالی "الف" بر "ب" پیروز خواهد شد و مدت را مشخص ننمائیم.

      همه‌ی اینها را به کنار:

      آیا در حالتی که احتمال درست شدن پیش بینی 50% باشد، معجزه‌ای نهفته است؟

      البته محمد ابن عبدالله برای حالت باخت نیز راهکاری را در قرآن پیش بینی نموده است و آن نسخ آیات قرآن است.
            قرآن بیان می‌نماید که اگر ما آیه‌ای را نسخ کردیم، مانند و یا بهتر از آن را جایگزین می‌نمائیم( مانند این نمونه):

     " وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رَّسُولٍ وَلَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنسَخُ اللَّهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آيَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (حج/52" هیج رسول و نبی نیست که آرزوئی داشته باشد(بعضی ها معنای تلاوت را میکنند) و شیطان در آرزوی (تلاوت) او القائی نداشته باشد پس الله آنچه را که شیطان القا کرده نسخ میکند، سپس آیاتش را محکم می‌سازد.

      اما آیه‌ی مربوطه:

      غُلِبَتِ الرُّومُ (روم/2) روم شكست خورد.

      فِي أَدْنَى الْأَرْضِ وَهُم مِّن بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ(روم/3) در نزديكترين سرزمين و ایشان پس از شکستشان، پيروز خواهند گرديد.

      فِي بِضْعِ سِنِينَ لِلَّهِ الْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِن بَعْدُ وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ (روم/4) در مدت چند سال، (زیرا که) کار در گذشته و آینده برای الله است، و آن روزى است که مؤمنان شاد میشوند.

      بِنَصْرِ اللَّهِ يَنصُرُ مَن يَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ(روم/5) (این پیروزی) با یاری الله است و (الله) هر کس را بخواهد یاری خواهد نمود و او بزرگوار و رحم کننده است.

      ابن آیه از همه جالب‌تر است؛ لشکریان رومیان همواره در طول تاریخ از بی‌رحم‌ترین سربازان جهان بوده‌اند، و این ایرانیان بودند که با تسامح و تساهل نسبت به اقوام شکست خورده، آنان را پناه می‌دادند، نمونه‌ی بارز این پناه دادن یهودیان بودند، هیچ سندی در تاریخ وجود ندارد که ایرانیان با مسیحیان بدلیل مسیحی بودن، جنگیدند؛ حال دلیل این کینه‌توزی اعراب مسلمان از ایرانیان چیست، کاملا پرسش بر انگیز است!؟

      آن گونه که ادعا می‌گردد ابتدا و در اوایل اسلام ایرانیان بر رومیان پیروز شدند که این موضوع باعث ناراحتی مسلمین گردید و باز طبق گفته‌های مسلمین در اواخر اسلام و زمان صلح حدیبیه این پیروزی در "ادنی الارض" اتفاق افتاد.

    یکی از موضوعاتی که مسلمین معجزه تراش بیان می‌نمایند این است که قرآن از لفظ "ادنی الارض" استفاده نموده که منظور "بحر المیت است"، در پاسخ باید گفت:

     اولا در کجای تاریخ بیان شده که در زمان ادعای پیامبری از سوی محمد چنین نبردی در منطقه‌ی بحرالمیت صورت گرفته است؟

     ثانیا؛ چرا کسی از پیشینیان و خود محمد چنین فهمی را از "ادنی الارض" نداشته است؟

      بغوی در تفسیر این آیه می‌گوید که منظور نزدیکترین نقطه‌ی سرزمین شام به عرب و عجم(در آن زمان به ما ایرانیان عجم می‌گفتند گرچه به معنی عمومی بیگانه است) می‌باشد:
وهي أدنى الشام إلى أرض العرب والعجم... (1)

      قرطبی در تفسیرش به صراحت بیان می‌نماید که در اینجا "ادنی" به معنی "نزدیکتر" می‌باشد:
"و ادنى معناه اقرب" 
      او از قول مجاهد بیان می‌نماید که مکان جنگ نقطه‌ای بوده بین عراق و شام و البته نظرات مختلف(2).
طبری در تفسیرش می‌گوید که "ادنی الارض" از ایران تا شام را شامل می‌شود:
"من ارض الشام الى ارض فارس ....(3)

=========================================
(1)  
انه كان بين فارس و الروم قتال، و كان المشركون يؤدون ان تغلب فارس الروم، لان أهل فارس كانوا مجوسا اميين، والمسلمون يؤدون غلبه الروم على فارس، لكونهم أهل كتاب، فبعث كسرى جيشا الى الروم و استعمل عليها رجلا يقال له شهريراز، و بعث قيصر جيشا إلى فارس و استعمل عليهم رجلا يدعی يحفس، فالتقيا باذرعات و بصرى، وهي ادنى الشام إلى أرض العرب و العجم ، فغلبت فارس الروم ، فبلغ ذلك المسلمين بمكه، .....

(2)
 وجاء الخبر الى النبی صلى الله عليه و سلم يوم الحديبيه، ففرح من معه من المسلمين؛ فذلك قوله تعالى: الم غلبت الروم فی ادنی الارض يعني أرض الشام؛ عكرمه: باذرعات، و هی ما بين بلاد العرب والشام  و قيل: ان قيصر كان بعث رجلا يدعى يحنس وبعث كسرى شهربزان فالتقيا باذرعات  وبصرى وهی ادنى بلاد الشام إلى ارض العرب والعجم. مجاهد: بالجزيره، و هو موضع بين العراق والشام . مقاتل: بالاردن  وفلسطين . و ادنى معناه اقرب. قال ابن عطيه: فان كانت الواقعه باذرعات فهی من ادنى الأرض بالقياس إلى مكه...

(3)
و الصواب من القراءه فی ذلک عندنا الذی لا يجوز غيره بضم الغين  لاجماع الحجه من القراء عليه فإذ كان ذلک كذلک فتاويل الكلام: غلبت فارس الروم (فی ادنی الارض) من ارض الشام الى ارض فارس.