آیا منطقی است که دم از مبارزه با حکومتی جنایتکار زد ولی همزمان از فرهنگ جنایت پیشه دفاع نمود؟

      رایانه‌ای را نظر بگیریم که از بهترین سخت‌افزار روز جهان بهره‌مند است، منتها برنامه‌ای که بر روی آن نصب کرده‌اند، برنامه‌است کاملا قدیمی و مربوط به زمانی که تازه برنامه‌نویسی به این شیوه در حال شکل گیری بود، آیا چنین رایانه‌ای برای فضای امروز کاربردی خواهد داشت؟ اکنون اگر این رایانه سرور اصلی سرویس دهنده‌ی کشوری باشد چطور؟

      مسلما پاسخ منفی است، زیرا اگر هم برای مدتی کوتاه از چنین رایانه‌ای استفاده گردد قطعا پر از ویروس خواهد شد، آیا باید برای بهره‌بردای از این رایانه اقدام به از بین بردن ویروس‌ها نمود یا اینکه کل نرم‌افزار آن را عوض و به روز رسانی نمود؟

       حکایت کشور ما نیز چنین است، رژیمی حاکم بر میهن عزیز ماست که بهترین‌های سخت‌افزار جهان را در اختیار دارد، کشوری با موقعیت بی‌نظیر جغرافیائی، ایران از لحاظ ذخایر مواد طبیعی هم در جهان کم نظیر است، همچنین دارای امکانات بالقوه‌ی گردشگری است، از همه مهمتر از نیروی انسانی بسیار قوی با ظریب هوشی بالاتر از متوسط جهانی نیز برخوردار است، اما چرا باید مردم چنین کشوری هزینه‌ی تأمین نان و مسکن بزرگترین دغدغه‌ی آنان باشد؟

       پیشرفت امری است نسبی نه مطلق، بدین معنا که هر ملل خود را با دیگر ملت‌ها مقایسه می‌کند، در آن صورت است که میزان این ترقی مشخص خواهد شد.

        ایده‌ای که بر مبنای آن کشورها اداره می‌گردند دقیقا مانند همان نرم‌افزار رایانه است، هرگاه کشوری نتوانست علیرغم در اختیار داشتن سخت‌افزار خوب، پیشرفتی نداشته باشد باید در فکری که این سخت‌افزار را اداره می‌نماید تجدید نظرکند، در مورد کشور ما هم دقیقا چنین است؛ اسلام قرنهاست که خواسته یا ناخواسته حاکم مطلق بر سرزمین ماست، تمام قوانین ما برگرفته از اسلام می‌باشد، این دین است که اخلاق ما ایرانیان را شکل داده است، اگر بشود در تمام چیزها شک کرد کسی جرأت بیان شک علنی خویش را در اساس یاورهای اسلامی ندارد. وجود انسان یعنی تعقل و حرکت در مسیر آن، اسلام دینی است که اجازه‌ی تعقل را در اساس خویش از پیروانش می‌گیرد؛ هرگاه تعقل از جامعه‌ای رخت بربندد تعصب جایگزین آن خواهد شد، همین تعصب  تا بدانجا پیش می‌رود که مجوز ریختن خون مخالف عقیدتی را نیز صادر می‌کند، مؤمنان این مخالفان را مانند جانوانی می‌بینند که در لباس انسانها گام برمی‌دارند، بنابراین مجوز هر برخوردی با آنان را روا می‌دانند، این برخوردها هم بصورت سیستماتیک خواهد بود و هم فردی، برخورد سیتماتیک را در طی سالهای حکومت اسلامگرایان بر کشور ما همواره شاهد بودیم، از واقعیت دردناک تجاوز به دختران شوهر ناکرده‌‌ای که حکم اعدام عقیدتی را در مورد آنها صادر کرده بودند گرفته تا کشتن زیر شکنجه‌ی صدها روشنفکر دلیری که نظرات خویش را علنا بیان می‌کردند. اگر قرار باشد در این زمینه لیستی تهیه گردد به یقین مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود؛ این رژیم وقاحت را بدانجا رسانید که با استفاده از دستورات همین دین، مجوز تجاوز جنسی را به دختران و زنان مخالف را به چماقداران مزدورش چنین مجوزی را در زندانها داده بود، من در همان موفع گفتم که به یقین دلیل این امر در ذات اسلام نهفته است،  ! آیا می‌دانید باغی کسی است که بر حکومت اسلام بشورد؟ آیا می‌دانید اسلام مجوز بدترین جنایتها را در مورد افراد باغی صادر کرده است؟...

      و اکنون عده‌ای خواهان ایجاد تغییراتی در کشور هستند که نتیجه‌اش پیشرفت باشد، آیا می‌توان به چنین پیشرفتی نائل گردید در حالیکه همچنان کشور از نرم‌افزار کهنه‌ای که در درونش ویروس‌های خطرناکی نهفته است بهره برد؟ چگونه است که ما راضی نیستیم بر روی رایانه‌های عادی خودمان نرم‌افزار قدیمی ویروس‌گیر را نصب نمائیم، اما همچنان حاضریم کشورمان را با فکر شخصی که مربوط به گذشته‌ی تاریخ است جلو ببریم؟ آیا می‌توان دم از مبارزه با جنایت زد ولی همزمان از فرهنگ جنایت پیشه دفاع نمود؟

متأسفانه نقد دین در این کشور همچنان تابوست، چه کسی باید این تابوها را بشکند؟ اسلام‌گرایان با تمام قوا مشغول ترویج دینی هستند که با استفاده از آن قرنهاست که بر اندیشه‌ی توده‌ها حکومت کرده‌اند. آیا می‌توان با افزودن اندکی شکر، شوری را از نمک گرفت؟ ادعا دارند که هدف آنان پیشرفت ایران است ولی حاضر نیستند ابزاری را به چالش بگیرند که وسیله‌ی اصلی سرکوب شدنشان است.....

درد است این سخن درد است که درمانش نزد من و توست.