مقایسه‌ی نظر محمد و زرتشت در برخورد با سگها.

این پست ویرایش شده است.    
  
    در آموزه‌های زرتشت، همه جا سخن از نیکی و مهربانی است؛ او حتی یک بار هم در مورد فواید جنگ سخن نگفته و در هیچ جا به پیروانش دستور به جنگیدن با مخالف را نداده است (1)؛ او پیام‌آور مهرورزی و صفاست، دلبستگی او به مهربانی نه تنها شامل انسانهاست بلکه به پیروانش دستور می‌دهد که با جانواران هم به نیکی رفتار کنند، این دستورات همیشه نقطه مقابل پیام محمد ابن عبدالله است، وی به روشنی از سودمند بودن جنگ مقدس سخن گفته، جنگی که در راه گسترش دیده‌های او صورت گیرد را جهاد و بهترین درجه ایمان را به مجاهدین می‌داد؛، خوی ددمنشی این مرد نه تنها شامل انسانهای مخالف بود بلکه بسیار از جانوران را بی‌بهره نگذاشت؛ آنچه در زیر مشاهده می‌گردد سنجش دیدگاهای این دو مرد در مورد سَگهاست، جانوری که به یقین با وفاترین موجود نسبت به انسانهاست: 

      اسلام سگ را جانوری جنس می‌داند که اگر پیروانش با دست تر او را لمس کنند، باید خود را با آب و گل پاک نمائید و اگر چنین نکنید در زمره‌ی نجس‌ها هستند. محمد ابن عبدالله حتی سگ ستیزی را بدانجا می‌برد که به علی ابن ابی‌طالب دستور می‌دهد تا رهبری دسته‌ای از مسلمانان برای کشتن تمام سگهای مدینه را بر عهده بگیرد(2)، او سگ سیاه (البته همراه زن) (3) را شیطان می‌نامد.

     امام صادق می‌گوید که امیر المؤمنین فرمود: "رسول الله مرا به مدینه فرستاد و گفت: هر عکسی که یافتی از بین ببر و هیچ قبری نباشد مگر که صافش کنی و هر سگی که یافتی بکشی. (مکاسب المحرمه / نوشته خمینی / جلد 1 / صفحه 170 ، الکافی / جلد 6 / صفحه 528 ، بحار الانوار / جلد 62 / صفحه 62 )
لفظ حدیث:
قال امير المؤمنين (ع) بعثنی رسول الله (ص) الى المدينه، فقال: لا تدع صوره الا محوتها و لا قبرا الا سويته و لا كلبا الا قتلته.
     اکنون این دستوارت را با سفارشات زرتشت در مورد سگ با هم مقایسه نمائید، زرتشت حتی خوراک بد دادن به سگهای ولگرد را هم جایز نمی‌داند و به پیروانش می‌گوید که در درمان سگهای هار هم کوشا باشند:          

     کدام آفریده‌ی نیک در میان آفریدگان سپندمینو که از نیمه‌شب تا دمیدن خورشید، هزاران آفریده‌ی اهریمن را می‌کشد؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

سگ خارپشت بلند و باریک‌پوزه، سگ "وَنگهاپَرَه"(4) که مردم بد زبان "دوژاک"می‌نامندش.

     این است آن آفریده‌ی نیک در میان آفریدگان سپندمینو که از نیمه‌شب تا دمیدن خورشید، هزاران آفریده‌ی اهریمن را می‌کشد.

     هر کس سگ خارپشت بلند و باریک‌پوزه – سگ ونگهاپره – را بکشد روان خویش را تا نه پشت می‌کشد و اگر تاوان گناه خود را در زندگانی این جهانی با پیشکش بردن نیازی نزد "سروش" ندهد(5)، راهی به " چینَودپُل(اسلام این را پل صراط می‌داند که اقتباسی است آشکار از زرتشتیت)" نیابد.

     هر کس سگ گله، سگ خانگی، سگ ولگرد یا سگ پرورده‌ای(سگ شکاری) را بزند و بکشد، روان او هنگام رفتن به جهان دیگر، با شیونی بلندتر از شیون گوسفندی که گرگی در جنگلی بزرگ شبیخون زده باشد، پرواز می‌کند. ... هیچ روانی در جهان دیگر با روان از تن جدا شده‌ی او دیدار نکند و در برابر زوزه و شبیخون دیوان به وی یاری نرساند. سگ نگهبان "چینودپل" در برابر زوزه و شبیخون دیوان، به وی یاری نرساند......

ای دادار جهان استومند! ای اَشَوَن!

کسی که به سگ گله‌ای خوراک بد بدهد، گناه او چه اندازه است؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

گناه او همچند گناه کسی است که به سرور بزرگترین خانواده خوراک بد بدهد.

ای دادار جهان استومند! ای اشون!

کسی که به سگی خانگی خوراک بد بدهد، گناه او چه اندازه است؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

گناه او همچند کسی است که به سرور خانواده‌ای میان‌مایه خوراک بد بدهد.

ای دادار جهان استومند! ای اشون!

کسی که به سگی ولگرد خوراک بد بدهد، گناه او چه اندازه است؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

گناه او همچند گناه کسی است که به آتُربانی اشون(6) که به خانه‌اش بیاید، خوراک بد بدهد.

ای دادار جهان استومند! ای اشون!

کسی که به توله سگی خوراک بد بدهد، گناه او چه اندازه است؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

گناه او همچند گناه کسی است که به نوجوانی اَشَوَن‌زاده و به پانزده سالگی رسیده، خوراک بد بدهد.

و در ادامه برای هرکدام از از کارها پادافره(مجازات) در نظر گرفته است که شامل تازیانه است.

     در میان آفریدگان سپند مینو، این سگ است که اگر به او خوراک بد بدهند و همواره سرگرم به کار پاسداری از چیزهادی باشد که بهره‌ای از آنها بدو نرسد، زودتر از همه پیر و ناتوان می‌شود. پس او را شیر و چربی و گوشت و بیاور که خوراک بایسته‌ی اوست.

ای دادار جهان استومند! ای اشون!

اگر در خانه‌ی مزداپرستی، سگی هار یا سگی  نابو باشد، مزدا پرستان چه باید بکنند؟

اهوره‌مزدا پاسخ داد:

باید از او نگاهداری کنند و به درمانش بکوشند؛ همانگونه که درباره‌ی یکی از پرهیزگاران می‌کنند.

ای دادار جهان استومند! ای اشون!

اگر آنان به درمان آن سگ(سگ هار) بکوشند و با ناکامی روبرو شوند، چه باید بکنند؟

اهوره مزدا پاسخ داد:

....

     اگر چنین نکنند و سگ نابویا در گودال یا چاه یا پرتگاه یا رودخانه یا جویی بیفتد و زخمی شود سپس بمیرد، آنان "پشوتنو" می‌شوند.

(منبع اوستا پژوهش از جلیل دوستخواه جلد 2)

================================================
(1) برخی از مسلمین برای رد این موضوع، به وندیداد اشاره دارند که در آن در فرگرد نهم/ بند 47 و 48 و 49 گفته شده:

"ای دادارِ جهانِ استومند! ای اَشَوَن!

 اگر کسی شیوه‌های پاک کردن آلودگان را _ آنگونه که در دین مزدا آمده است- نیاموخته باشد و بخواهد ناپاکی را پاک کند، مزداپرستان چه باید بکنند؟
چگونه با دروج "نَسو" که پیکر مرده به تن می‌تازد، نبرد کنم؟
چگونه با "نَسو" که از پیگکر مرده بر می‌آید و زنده را می‌آلاید، بستیزم؟ 
  48
 اهوره مزدا پاسخ داد:دروج "نَسو" نیرومندتر از آن می‌شود که پیش از آن بود. 
   "نَسو" نیرومندتر می‌شود و از آن پس، بیماری و مرگ و تباهی دیو آفریده بیش از پیش بر مردان چیرگی می‌یابد.
49
 از دادارِ جهانِ استومند! ای اَشَوَن!
پادافره‌ی گناه چنین کسی چیست؟
اهوره مزدا پاسخ داد: 
 مزداپرستان باید او را به بند درکشند؛ نخست دستهایش را ببندند؛ آنگاه جامه‌هایش را از تن برگیرند؛ پس آنگاه پوستش را از تن برکشند و سرش را از تن ببرند و مردارش را نزد آزمندترین پرندگاه آفریده‌ی مینو، نزد پرندگان مردار خوار، نزد غرابان بیندازند و چنین بگویند: 
 مردی که در این جاست، از همه‌ی اندیشه‌ها و گفتارها و کردارهایِ اهریمنی خویش پشیمان شده است..."
     باید دانسته شود که وندیداد بر خلاف بخشهای نخستین اوستا یعنی گاهان، یَسنَه، یشتها، ویسپِرَد سخن زرتشت نیست و بخش‌هائی است که قرن‌ها پس از زرتشت، از سوی موبدان به اوستا افزوده شد؛ زرتشتیان معتقدند همین بخش‌ها بود که موبدان با همکاری پادشاهان زرتشتی مردم را طبقه طبقه کردند در نتیجه ستم همه گیر شد و عامل اصلی تنفر مردم از ساسانیان و ورود دین تازیان به ایران گردید.

(2) صحصح مسلم/ کتاب المسافاه:

    انَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَأْمُرُ بِقَتْلِ الْكِلَابِ فَنَنْبَعِثُ فِي الْمَدِينَةِ وَأَطْرَافِهَا فَلَا نَدَعُ كَلْبًا إِلَّا قَتَلْنَاهُ حَتَّى إِنَّا لَنَقْتُلُ كَلْبَ الْمُرَيَّةِ مِنْ أَهْلِ الْبَادِيَةِ يَتْبَعُهَا 

و همچنین در منابع شیعه.

(3)   تحفه الاحوذی بشرح جامع ترمذی و صحیح مسلم بشرح امام نووی

(4)   ونگهاپره=خارپشت اشاره به تابیدن خورشید از نیمه شب تا بامداد برای سوارخ کردن پرده‌ی تاریکی است.

(5)    اسفندیارچی چنین ترجمه نموده است: "... او با پیشکش بردن نیار نزد سروش نیز نمی‌تواند تاوان گنان خویش را در این جهان بدهد."

(6)   به معنی نگهبان آتش، عنوان پیشوایان دینی یا موبدان بود.